is een term die de wet niet kent en die in de rechtswetenschap in zeer verschillende betekenis is gebruikt. In de ruimste zin heeft men er wel vonnissen onder verstaan die ter wille van de billijkheid een strikte toepassing van een algemene regel ontgaan of verzachten (z wetsuitlegging).
Ook is de term gebezigd voor vonnissen, waarbij elk der partijen ten dele in het gelijk wordt gesteld. Meer in het bijzonder schijnt de term evenwel aangewezen voor uitspraken waarin de rechter een tussen-oplossing geeft of aan partijen een schikking oplegt bij onzekerheid omtrent het objectieve recht, bij onzekerheid omtrent de uitlegging van vaststaande feiten of bij onzekerheid of het bewijs der gestelde feiten is geleverd. Of de rechter in deze gevallen bevoegd is tot het geven van een bemiddelend vonnis en zelfs of een zodanige bevoegdheid wenselijk is, wordt in Nederland ten zeerste betwijfeld.PROF. MR H. R. HOETINK
Lit.: C. A. J. Hartzfeld, Het bemiddelend vonnis (1915)* Idem, Rechtsverfijning (1919); Idem, Goed passend recht (1932) * Idem, Kenmerken van een bemiddelend vonnis, in Ned. Juristenbl' 4 (1929), blz. 424 v.; Paul Scholten, Alg. Deel, 2de dr. (1934)» blz. 178 v.; A.
Büchenbacher, Het bemiddelend en het nuanceerend vonnis, Indisch Tijdschr. v. h. Recht, dl 145 (1937) blz. 485-519.
