noemt men de verklaring, die Lord Balfour, als Engels minister van Buitenlandse Zaken, in zijn brief van 2 Nov. 1917 aan baron Edmond Rothschild namens zijn regering gaf ten gunste van het streven der Zionisten (z zionisme). De verklaring luidde: „H.M.’s regering ziet met welgevallen de stichting van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina en zal haar beste krachten geven ten einde de bereiking van dat doel te vergemakkelijken, met dien verstande, dat niets gedaan zal worden, dat aan de civiele en godsdienstige rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina of aan de rechten en de politieke status van Joden in andere landen afbreuk zou kunnen doen.”
Zowel Frankrijk en Italië als de V.S. verklaarden zich accoord met de politiek, zoals in de declaratie belichaamd en in Apr. 1920 stelde het besluit van de Opperste Raad der Geallieerden, waarbij Palestina onder Brits mandaat werd gesteld, Engeland verantwoordelijk voor de uitvoering van de Balfour-declaratie.
In 1939 gaf de Engelse regering haar eigen uitleg aan de betekenis der declaratie, welker gebrek aan precisering verschillende interpretaties had mogelijk gemaakt: met een Joods nationaal tehuis was niet bedoeld een Joodse staat en de woorden ,,in Palestina” betekenden, dat niet geheel Palestina in een Joods nationaal tehuis mocht worden herschapen.
