zoon van bovengenoemde, Frans Protestants godgeleerde en auteur (Amsterdam 16 Juni 1820 - Fismes, Marne, 24 Juli 1875), studeerde te Genève, werd in 1850 hulpprediker te Parijs en verliet dit niet, ondanks herhaalde en sterke aandrang door de Waalse Kerk te Amsterdam op hem uitgeoefend. Zijn buitengewone verdiensten bezorgden hem bij het derde eeuwfeest van de Leidse Universiteit in 1875 het doctoraat in de theologie honoris causa.
Hij was van rationalistische overtuiging, had felle strijd met de orthodoxie en werd voorganger van een eigen vrijzinnige gemeente, waarin hij o.m. veel sociaal werk verrichtte. Hij beoefende bovendien de kunstgeschiedenis (Beaux-Arts en Italie au point de vue religieux (1857) ; Rembrandt et l’individualisme dans l’art (1869).PROF. DR J. N. BAKHUIZEN VAN DEN BRINK
Lit.: Haag. La France Protestante, 2de dr., II, 640-663; J. Devèze, A. C. fils, sa vie et ses œuvres (Paris 1884).
