betekent gebrek aan eetlust. Anorexie komt bij vele ziektetoestanden voor, soms als een der eerste symptomen.
Bij hardnekkige anorexie is geneeskundig onderzoek derhalve raadzaam. Ook de gemoedsgesteldheid heeft grote invloed op de eetlust. Zo is het een normaal verschijnsel, dat de eetlust in deprimerende omstandigheden vermindert. Somwijlen neemt een uitsluitend of hoofdzakelijk door psychische oorzaken ontstane anorexie echter ziekelijke vormen aan. Het betreft bijna steeds jonge vrouwen, met eigenaardige karaktertrekken, die om de een of andere reden (streven naar vermagering, ongelukkige liefde e.d.) weinig gaan eten. Naarmate echter minder gegeten wordt, neemt de eetlust af en ten slotte ontstaat een onoverwinbare afkeer van voedsel, zodat bijna niets meer wordt gebruikt.
De patiënte, die over haar slechte eetlust zelden klaagt en er soms zelfs een pervers behagen in schept, vermagert tot op het skelet en verzwakt uitermate; deze toestand noemt men cachexie. Bovendien ontwikkelt zich een reeks van verschijnselen, die ook tijdens de oorlog in hongergebieden en in concentratiekampen als gevolgen van uithongering (inanitie) werden waargenomen: de menstruatie blijft achterwege, lichaamstemperatuur, bloeddruk, grondstofwisseling en suikergehalte van het bloed dalen. Daarentegen is het merkwaardig, dat de geestelijke activiteit meestal groot blijft. In dit opzicht onderscheidt het ziektebeeld, meestal anorexia nervosa genoemd, zich van de hypophysaire cachexie of ziekte van Simmonds (z hypophyse), waarmede het overigens veel gelijkenis vertoont. De anorexia nervosa is geenszins onschuldig van aard; een der gevaren is, dat de vrouw ten prooi valt aan tuberculose. De behandeling moet dan ook krachtig worden aangepakt. De goed bedoelde pogingen der huisgenoten om de patiënte weer aan het eten te krijgen, hebben gewoonlijk een averechtse uitwerking, zodat verandering van milieu een der belangrijkste voorwaarden is voor de genezing. DR H. J. VIERSMA.
