Augustijner Eremiet (omstreeks 1469 - 12 Nov. 1532), leefde in de tijd, toen de reformatie in haar volle hevigheid optrad. Hij genoot groot aanzien als godgeleerde, dichter, kenner der Griekse en Hebreeuwse taal en predikant.
Van zijn redenaarstalenten gaf hij blijk bij de opening van het vijfde Concilie van Lateranen in 1512. Hij hield daar een welsprekend pleidooi voor de rechten der bedelorden. Als generaal van zijn orde (15061518) en als voorstander van de strenge observantie bevorderde hij het herstel van de in verval geraakte kloostertucht. Nadat hij naar vier verschillende hoven als legaat was afgevaardigd, ontving hij in 1517 de kardinaalshoed. In 1523 volgde zijn verheffing tot patriarch van Constantinopel en bisschop van Viterbo. Van zijn geschriften, bestaande uit brieven, een commentaar op de Sententiae, Hebreeuws-philologische, exegetische en kaballistische studiën is zo goed als niets door de drukpers gepubliceerd. Zijn meest bekende werk is de Historia XX saeculorum.
