ontstond op het einde der 8ste eeuw in Spanje, toen Migetius de sabelliaanse leer over de H. Drievuldigheid in zekere zin vernieuwde in zover hij leerde, dat de éne Goddelijke persoon in David als Vader, in Christus als zoon en in St Paulus als H.
Geest vlees geworden was. Hij werd bestreden door den Aartsbisschop Elipandus van Toledo, die echter tot Nestorianisme verviel. Hij leerde, dat de Zoon Gods de mensheid (menselijke natuur) aangenomen of geadopteerd had. Als mens beschouwd is Christus aangenomen Zoon van God, als God echter zijn natuurlijke zoon; de Eengeborene des Vaders is waarachtig Gods zoon, de eerstgeborene uit Maria is Gods aangenomen zoon. Daar echter dezelfde persoon met betrekking tot denzelfden Vader niet tegelijk natuurlijke en aangenomen zoon kan zijn, moest er derhalve volgen dat er twee zonen, twee personen waren, en er een tweevoudige Christus was, een consequentie, welke Elipandus niet wilde aanvaarden, daar hij vasthield aan de hypostatische vereniging van beide naturen in de ene persoon van de Logos (z adoptiestrijd).DR C. H. LAMBERMOND O.P.
