jagen op gezicht en halen door hun snelheid hun prooi in. De greyhound jaagt de haas zonder hulp van mens of ander dier; sloughi, saluki en de Afghaanse windhond worden bij de jacht wel bijgestaan door jachtvogels, welke het hoofd der prooi bedreigen en haar gang daardoor vertragen.
De vogel wijst in begroeid terrein tevens aan de Afghaan, waar het vervolgde berghert zich bevindt. Saluki en sloughi worden door de Arabier voor in het zadel gehouden totdat het paard vermoeid is geraakt en eerst dan op de gazelle losgelaten. De windhond is waarschijnlijk ontstaan door kruising van de hond met een roofdier, dat op vlakten leeft, waar niets het uitzicht belemmert en de zon elk reukspoor wegzengt. Hij komt blijkens afbeeldingen in de Egyptische pyramiden en rotstekeningen in Azië reeds in de vroege Oudheid voor. Aanvankelijk gold hij als het zinnebeeld van de adel, als hoedanig de lopende hond hem verving. Tot de windhonden behoren zowel de wolfshonden als het Italiaanse windhondje, dat men liefst niet zwaarder dan 3½ g ziet. De whippet burgert zich thans overal in.
Windhond van Afghanistan
heet een ras van langharige windhonden voor de jacht in uiterst moeilijk bergterrein op steenbok, jakhals, wolf en naar verluidt zelfs op sneeuwluipaard. Deze hond is dan ook niet uitsluitend op snelheid gebouwd, doch ook, vooral door de opvallend grote voorvoeten, op plotseling tot staan komen en verder op weerbaarheid en uithoudingsvermogen. Het krachtige bijthoofd draagt hij hoog, ook in galop. Zijn zuivere vorm vindt men bij de aanzienlijken in de bergen. Op de hoogvlakte en nog meer aan de grenzen van Afghanistan komen kruisingen voor, meestal met herdershonden. Vereiste schofthoogte voor de reu 68½ cm tot 73½cm, maar in zijn land ziet men hem, mits toch snel en vlot, liever hoger.
Windhondenrennen
In 1926 beproefde men, een halve eeuw nadat zij mislukt waren, opnieuw in Engeland (Manchester) windhondenwedrennen achter een kunsthaas, zoals men in de V.S. was gaan doen. Ditmaal sloeg dit vermaak zó in, dat Londen volgde en de ene stad na de andere. De „National Greyhound Racing Club”, waartoe de meeste banen toetraden, ontwierp voorschriften, welke elke mogelijkheid tot vals spel uitsloten en zag streng toe op hun naleving. Het gevolg is, dat „dogracing” in alle Britse steden zovele mensen trekt, dat tal van andere vermaken er onder lijden. Ook in Nederland was het vroeger vergeefs beproefd en nog vóór Engeland het opnieuw opvatte, deed men het hier op zeer bescheiden schaal. Daar wedden hier verboden is, ook de totalisator, schoon deze thans bij de paardenwedrennen is toegestaan, ontwikkelden die tussen honden zich hier niet tot een volksvermaak.
Toch bestaan in schier alle steden wedrenverenigingen. waarvan enkele eigen, ronde banen met verhoogde bochten bezitten. Ook in de overige landen op het vasteland wordt gerend, vooral in België. Echter nergens is dit vermaak zó geslaagd als in Groot-Brittannië. Op de bij de National Greyhound Racing Club aangesloten banen lopen uitsluitend greyhounds, op de andere, alsook op het vasteland, ook andere windhonden, vooral whippets.
