Nederlands wis- en natuurkundige (’s-Hertogenbosch 26 Sept. 1688 -Leiden 28 Febr. 1742), studeerde te Leiden aanvankelijk in de rechten, doch later in de wis- en natuurkunde. Reeds op zijn 19de jaar schreef hij een geschrift over perspectief, dat door Bernoulli zeer geprezen werd.
Met andere jeugdige geleerden schreef hij van 1713-1722 het Journal littéraire, dat vervolgens onder de titel Journal de la république des lettres tot 1736 werd voortgezet. In 1715 werd hij gezantschapssecretaris te Londen en in 1717 hoogleraar in de wis- en sterrenkunde en later ook ( 1734) in de wijsbegeerte te Leiden. In de wijsbegeerte verzette hij zich vooral met kracht tegen de fatalistische leer der voorbeschikking, gelijk die door Spinoza en Hobbes verkondigd werd. Hij verrijkte de experimentele natuurkunde met duidelijke demonstratieproeven en een aantal nieuwe resultaten.Bibl. : Physices elementa mathematica experimentis confirmata (1720; 2 dln, 2de dr., 1743); Matheseos universalis Elementa (1727); Philosophiae Newtonianae institutiones (1723; 2 dln, 2de dr., 1766). Zijn Œuvres philosophiques et mathématiques (2 dln, 1774) zijn door Allamand uitgegeven, met biogr.
Lit.: P. L. Rijke, W. J. ’s-Gr., in: Album der Natuur (1879).
