(textielindustrie). Gevlochten band onderscheidt zich van geweven band, doordat de samenstellende draden in schuine richting (d.w.z. niet haaks op de lengterichting van het band) door elkaar heen gevlochten zijn.
Bij het machinale vlechten worden de draden dan ook niet uitgespannen zoals bij het weven, maar zij worden van spoeltjes afgetrokken, de zgn. klossen, waarvan er dus evenveel nodig zijn als men draden samenvlecht. De draden gaan alle schuin omhoog naar één punt, waar de binding tot stand komt. Het in elkaar strengelen geschiedt doordat de spoeltjes zelf op vernuftig geconstrueerde geleidebanen tussen en om elkaar heen draaien. Zo is het mogelijk platte maar ook buisvormige vlechtsels te maken voor band, veters e.d.
Het vlechten van manden, matten en huisraad is een arbeid, die meestal uit de hand geschiedt. In de allervroegste tijd is de vlechttechniek toegepast met plantaardige materialen, biezen, twijgen enz. Hier vindt men de oorsprong van alle textieltechniek (z textiel), terwijl ook de oudste vormen van versiering voor een deel uit de kennis van het vlechten zijn te verklaren.
Thans wordt veel vlechtwerk, o.a. matten, snoeren (de ontwikkeling van zwepen e.d.) machinaal vervaardigd. In de moderne meubelkunst heeft het uit riet gevlochten meubel weer nieuwe belangstelling. Ook in mandewerk uit pitriet, voorwerpen voor dagelijks gebruik, brood-, bloemen- en fruitkorven, papiermanden e.d. biedt de kunstnijverheid nieuwe producten van modern vorm- en kleurgevoel.
Lit.: J. A. Loeber, Het vlechtwerk in. den Indischen Archipel (Haarlem 1902); Ger. Lely, Raffiawerk en rietvlechten (Groningen 1908); E. S. van Reesema, De Wedergeboorte eener verloren techniek (Haarlem 1910); J. Koerts, Beknopte handleiding voor het rietvlechten (Amsterdam 1916); E.
S. van Reesema, Contribution to the Early History of Textile Technics (Kon. Akad. v. Wetensch. 1926); Technologie der Textilfasern, dl 2 (uitgegeven door R. O. Herzog, Berlin 1927).
