is het niet meer in Nederland voorkomend strafmiddel, waarbij de gestraften verblijf in het land werd ontzegd (uitbanning). Deze straf moet worden onderscheiden van de, ook vaak verbanning genoemde, deportatie, d.i. aanwijzing van een gedwongen verblijfplaats, meestal in de koloniën.
Eenvoudige uitbanning buiten stad of land was een vroeger in Nederland veelvuldig gebruikt strafmiddel. In de Code pénal kwamen zowel de verbanning als de deportatie voor, maar zij werden in Nederland niet toegepast.Transportatie van misdadigers naar de koloniën kwam vroeger in enkele Europese landen voor (o.a. in Frankrijk, Engeland, Rusland). Gemeenlijk leidde zij tot ergerlijke wantoestanden. Mede in verband met de uitwassen in de aan de verbannenen toegewezen verblijfplaatsen, tevens in verband met de gewijzigde verhouding tussen moederland en kolonie raakten de transportaties steeds meer in onbruik. In 1857 werd in Engeland reeds de deportatie naar Australië afgeschaft, z ook relegatie.
Lit.: Van Hamel - Van Dyck, Inl. tot de studie v. h. Ned. Strafrecht (4de dr., Haarlem -’s-Gravenhage 1927), blz. 458 v.v.; B. V. A. Röling, De wetgeving tegen de zgn. beroeps- en gewoontemisdadigers (’s-Gravenhage 1933), blz. 186 v.v.
