Wat is de betekenis van Verbanning?

verbanning - Zelfstandignaamwoord 1. het verbod opgelegd krijgen naar een bepaalde plaats terug te keren Woordherkomst Naamwoord van handeling van verbannen met het achtervoegsel -ing.

verbanning - zelfstandig naamwoord uitspraak: ver-ban-ning 1. weggestuurd zijn en ergens anders moeten leven ♢ hij had veel verdriet van zijn verbanning naar het buitenland 2. het geven van een verbod om zich ergens te bevinden...

Verbanning is een langdurig gedwongen verblijf buiten het eigen land of de eigen streek als strafmaatregel. Bij de Grieken werd verbanning opgelegd aan moordenaars, maar kon door ostracisme (een procedure waarin burgers namen van te verbannen personen op potscherven konden schrijven) ook voor politieke misdrijven worden opgelegd. In Rome kon een mi...

een in de Middeleeuwen gebruikelijke straf, waarbij een overtreder van de stads- of landswetten uitgewezen werd, op boete van een zwaardere straf als hij het waagde terug te keren. Er was tijdelijke, maar ook „eeuwige” verbanning mogelijk.

s., forbanning.

...

v. (-en), 1. het verbannen; verbod om zich op het grondgebied van een staat te bevinden; 2. ballingschap; 3. plaats van ballingschap.

(exilium), straf van het Germaanse recht, daaruit bestaande, dat iemand werd gesteld buiten de bescherming van de rechtsorde, zodat ieder volksgenoot hem straffeloos kon doden. Van deze zgn. vredeloosheid is uitwijzing van de dader van een strafbaar feit uit stad of land, een verzachte vorm. V. kwam nog als straf voor in de Code Pénal, in he...

is het niet meer in Nederland voorkomend strafmiddel, waarbij de gestraften verblijf in het land werd ontzegd (uitbanning). Deze straf moet worden onderscheiden van de, ook vaak verbanning genoemde, deportatie, d.i. aanwijzing van een gedwongen verblijfplaats, meestal in de koloniën. Eenvoudige uitbanning buiten stad of land was een vro...