is een maatregel, in Frankrijk toegepast na de straf, op gevaarlijke recidivisten, dienende om de gemeenschap tegen hen te beveiligen, en gemeenlijk bestaande uit de overbrenging naar een gedeelte van het staatsgebied overzee. Deze verbanning, in principe levenslang, werd in Frankrijk in 1886 voor bepaalde groepen recidivisten ingevoerd en van 1886 tot 1935 toegepast op 20 000 veroordeelden.
Men dacht oorspronkelijk aan vrijheid binnen het aangewezen gebied, doch daar de meesten geen middelen van bestaan hadden, werden daarvoor werkkampen ingericht, zodat het regime (tegenwoordig in Guyana) lijkt op dat der „forçats”. Laatstgenoemden zijn degenen op wie de „transportatie” is toegepast, de vrijheidsstraf die wordt ondergaan in de koloniën, en waarbij het doel voor ogen stond van „améliorer la terre par l’homme et l’homme par la terre”. Achtereenvolgens werd deze straf toegepast te Cayenne, Nieuw-Caledonië en weer Cayenne (Fr. Guyana). De resultaten uit koloniserend oogpunt waren gering, en uit menselijk oogpunt meer dan weerzinwekkend. Na het opzienbarende boek van Albert Londres in 1923 ontstond een sterke stroming de transportatie af te schaffen, hetgeen geschiedde in 1938.
Cayenne herbergt op het ogenblik nog slechts enige honderden „bagnards” (forçats) van vóór 1938. Behalve relegatie en transportatie wordt sinds 1946 in Fr. Guyana de „deportatie” toegepast, dat is de levenslange straf tegen politieke delinquenten, waarbij vrouwen en kinderen de veroordeelden mogen vergezellen.Lit.: Van Hamel-van Dijck, Inl. tot de Studie van het Ned. Strafrecht, 4de dr. (Haarlem-’s-Gravenhage 1927), blz. 458 v.v.; B. V. A. Röling, De wetgeving tegen de zgn. beroeps- en gewoontemisdadigers (*s-Gravenhage 1933), blz. 186v.v.; Albert Londres, Au bagne (Paris 1923); Pierre Bouzat, Traité théorique et pratique de droit pénal (Paris 1951), p. 313-333.
