is een onder de Rooms-Katholieken gangbare term en betekent letterlijk het vuur, dat wegvaagt, nl. de tijdelijke zondestraffen van de zielen, die in Gods genade van het lichaam gescheiden zijn, voordat zij tot de aanschouwing Gods in de hemel worden toegelaten. Het is een weinig opwekkend woord, dat in de Oosterse Kerk nooit ingang heeft gevonden en ook in de ambtelijke uitspraken van het kerkelijk leergezag niet voorkomt.
Men geeft daar de voorkeur aan het woord purgatorium d.i. een toestand, waarin de ziel gelouterd wordt. Over de aard en de plaats der uitboeting heeft de R.K. Kerk dogmatisch niets vastgesteld. De term vagevuur is dus niet gebaseerd op een streng kerkelijke leer. Als geloofsstelling heeft de Kerk alleen verkondigd, dat de zielen tot uitboeting van overgebleven tijdelijke straffen na dit leven aan een loutering worden onderworpen en dat de gelovigen op aarde deze louteringsperiode voor die zielen door gebeden, goede werken en aflaten kunnen verkorten.De Protestantse leer erkent het bestaan van een vagevuur niet, maar dit sluit niet uit, dat menige gemeente op de laatste Zondag van het kerkelijk jaar heel bijzonder aan haar gestorvenen denkt (z verder eschatologie).
H. J. J. WACHTERS.
