Fins politicus (Helsinki 12 Mrt 1881), werd advocaat, speelde een belangrijke rol in de coöperatieve beweging en werd in 1907 soc.-dem. lid van de Landdag, in 1917 senator en hoofd van het dep. van Financiën. Na de Vrijheidsoorlog richtte hij in 1918 een nieuwe, westelijk georiënteerde soc.-dem. partij op, waarvan hij in de komende jaren meestal voorzitter was.
Hij vertegenwoordigde zijn land op de vredesconferentie te Reval met de Sovjets en was van Dec. 1926-Dec. 1927, als eerste Finse socialist, minister-president. In zijn partij was hij het hoofd van de gematigde richting. Na in Febr. 1937 candidaat voor het Presidentschap te zijn geweest werd hij in Mrt van dat jaar minister van Financiën in het kabinet-Cajander. Toen in de herfst van 1939 ernstige spanning ontstond tussen Finland en de Soyjet-Unie, werd Tanner afgevaardigd naar Moskou om de onderhandelingen te leiden, zonder succes evenwel. Na het uitbreken van de „winteroorlog” werd hij (1 Dec.) minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Ryti. In deze functie sloot hij in Mrt 1940 de nadelige vrede van Moskou, waarna hij min. van Sociale Zaken werd. In Aug. 1940 moest hij onder Russische druk zelfs uit het kabinet treden. Toen in Juni 1941 Finland opnieuw met de Sovjet-Unie in oorlog was gekomen, werd Tanner (1 Juli) min. van Handel en Nijverheid. Van Mrt 1943-Aug. 1944 was hij weer min. van Financiën. Hij gold als een der sterkste voorstanders van het voortzetten van de strijd tot het einde. Na de Finse capitulatie werd hij als oorlogsmisdadiger in Febr. 1946 tot 5% jaar gevangenisstraf veroordeeld. Ondanks protesten van de U.S.S.R. werd hij in 1950 in vrijheid gesteld.
