of interjecties noemt men die klanken of woorden van een taal, die, zoals uit de pauze er na blijkt, buiten het zinsverband staan (asyntactisch zijn), en die in de eerste plaats gevoelsuitingen zijn. Bijv.: ai, au, oei, enz.
Hoewel ze oorspronkelijk spontane, ongearticuleerde klanken waren, kregen ze op den duur een geijkte klankvorm. Een secundaire groep van interjecties wordt gevormd door woorden als hé, hola, hop, enz., die bij aanroepen van bevelende, waarschuwende of schrik aanjagende aard gebruikt worden en daarom imperatieve interjecties genoemd worden. Weer andere, zoals pats, floep, enz., zijn van klanknabootsende of klanksymbolische aard; ze zijn reacties op een waargenomen geluid of beweging.Lit.: C. G. N. de Vooys en M. Schönfeld, Nederlandse Spraakkunst (Groningen 1947), blz. 31-38.
