Duits oriëntalist (Harburg 2 Mrt 1836 - Karlsruhe 25 Dec. 1930), werd in 1864 buitengewoon en in 1868 gewoon hoogleraar in de theologie te Kiel en was van 18721918 hoogleraar in de Oosterse talen te Straatsburg. Hij kan onbetwist de grootste oriëntalist in Duitsland in de 19de eeuw genoemd worden.
Zijn publicaties bewegen zich op het gebied der Semietische linguistiek en philologie en van de geschiedenis van de volken van het Nabije Oosten.Bibi.: Geschichte des Korans (1860; 2de dr. bezorgd d. Sch wally en Bergsträsser, 1909-1925); Beiträge zur Kenntnis der Poesie der alten Araber (1864); Grammatik der neusyrischen Sprache am Urmia-see und in Kurdistan (1868); Untersuchungen zur Kritik des Alten Testaments (1869); Mandäische Grammatik (1874); Tabari, Geschichte der Perser und Araber zur Zeit der Sasaniden (1879) ; Kurzgefaszte syrische Grammatik (1880); Die semitischen Sprachen, eine Skizze (1887); Delectus veterum carminum arabicorum (1890); Fünf Mo’allaqät, übersetzt und erklärt (2 dln, 1899-1900); Das iranische Nationalepos (1896, 2de dr. 1920); Beiträge zur semitischen Sprachwissenschaft (1904).
Lit.: E. Kuhn, Übersicht der Schriften Th. N.’s (1907); C. Snouck Hurgronje, in Zeitschr. der D.schen Morgenländ. Gesellsch. (1931), blz. 239-281.
