is de naam, waarin men sedert de klassieke Oudheid verscheidene niet-letterlijke of figuurlijke uitdrukkingen en bijzondere formuleringen samenvat. Ze worden gebruikt om de taaluiting treffender, zwieriger, meer plastisch of rhythmisch te maken.
Men vindt ze vooral in de taal van redenaars en dichters, maar ook wel daarbuiten.De figuurlijke uitdrukkingen die in wezen een bijzondere wijze van woordgebruik zijn, heten meer in het bijzonder tropen ( = wendingen).
De voornaamste zijn: metaphoor, metonymia en synecdoche of antonomasia . De bijzondere formuleringen, die in wezen een bijzondere wijze van taalgebruik zijn, vat men samen onder de naam figuren. Men verdeelt ze in:
1. grammatische figuren (die een afwijkende zinsvorm hebben), nl. anakolouth, brachylogia, ellips, hendiadys,pleonasme, zeugma;
2. rhetorische woordfiguren (die in een woord uitgedrukt worden), nl. alliteratie, anaphora, antithesis, aposiopesis, asyndeton, climax, epanodos, epanorthosis (correctio), epiphora, epizeuxis, homoeoteleuton, paronomasia, polysyndeton, traductio;
3. rhetorische zinsfiguren (die in een woordgroep of zin uitgedrukt worden), nl. apostrophe, euphemisme, exclamatio, hyperbool, interrogatio, ironie, litotes, oxymoron, prosopopoia.
