(uitspr.: anakolòèt) is een Grieks woord, dat „onsamenhangend” betekent en waaronder men in de syntaxis verstaat, dat de begonnen constructie van een zin niet wordt voortgezet. In de gemeenzame omgangstaal treft men dit verschijnsel dikwijls zonder reden, en dus ten onrechte aan, bijv.: Om een mooie bibliotheek te krijgen kost veel geld. Soms echter laat een schrijver bewust de logische volgorde varen ter wille van de nadruk, de duidelijkheid of de sierlijkheid.
In dit geval behoort de anakolouth tot de stijlfiguren. Bijv. (Gorter, in: Mei):
En nu haar tooverige tocht begint,
Zoo drijft de maan ten hemel in,de wind
Steekt zoo op — laat nu ieder zien naar haar.
DR B. VAN DEN BERG.
