Frans schilder (Parijs 9 Jan. 1590 ~ 30 Juni 1649), had in 1527, toen Lodewijk XIII hem, op aanraden van Richelieu, uit Rome naar Parijs riep, al een grote naam, vooral als portrettist, in Italië. Hij was in 1604 al in Engeland werkzaam, schilderde in 1621 de sultan in Constantinopel, kreeg opdrachten in Rome, Napels en Genua.
In Parijs was hij premier peintre du Roi, woonde in het Louvre en veroverde met zijn vlugge, licht idealiserende trant van schilderen de gunst zowel van het hof als van het Parijse publiek. Zijn werk, waarvan veel verloren is gegaan, is voor ons gevoel wat leeg, maar het heeft toch grote decoratieve waarde. Vouet drukte zijn stempel op de schilderkunst van de tweede helft van de 17de eeuw in Frankrijk. Tot zijn beste stukken behoort de H. Carolus Borromeus in Brussel (mus.). De ster van deze schilder begon te dalen, toen N.
Poussin in 1641 naar Parijs kwam. Door intriges wist hij deze overigens naar Rome terug te drijven. Bij de stichting van de Académie werd hij evenwel gepasseerd. In zijn Parijse atelier hebben talrijke Vlamingen en Fransen gewerkt, o.a. Ch. Lebrun, E.
Lesueur, P. Mignard en N. Perrier.Lit.: A. Tzigara, S. V. (1896); N. Pevsner en O. Grautoff, Barockmalerei in den romanischen Ländern (Potsdam 1928).
