Duits dichter van de „Sturm und Drang” (Obersontheim 26 Mrt 1739 - Stuttgart 10 Oct. 1791), werd in 1763 praeceptor en organist te Geisslingen, in 1769 organist en muziekdirecteur te Ludwigsburg, maar werd wegens zijn losbandig leven verbannen. Te Augsburg redigeerde hij de Deutsche Chronik, voortgezet te Ulm.
Wegens zijn spot en critiek op tirannie der vorsten lokte hertog Karel Eugen van Württemberg hem op zijn gebied; van 1777-’87 zat hij zonder veroordeling gevangen op de vesting Hohenasperg. Vrijgelaten door tussenkomst van Pruisen werd hij hofdichter en toneeldirecteur te Stuttgart. Hij zette zijn tijdschrift voort als Vaterlandschronik. Zijn gedichten en proza-opstellen tonen de kracht, vitaliteit en originaliteit van zijn talent. Door zijn pathetische liederen, ook door zijn volkstoon, heeft hij diepe indruk gemaakt, vooral op de jonge Schiller. De stof van Schiller’s Räuber stamt uit Schubart’s vertelling Zur Geschichte des menschlichen Herzens (1775).Bibl.: Zaubereien (1766); Todesgesänge (1767); Sämtliche Gedichte (1785-’86); Leben und Gesinnungen (2 dln, 1791-’93, autobiogr.); Sämtl. Schriften (8 dln, 1839-’40); Ausgew. Schriften, hg. v. Gaiser (1929, met biogr.).
Lit.: R. Hammerstein, C. F. D. Sch., diss. Freiburg i. Br. (1940).
