de grondlegger der homoeopathie (Meissen 10 Apr. 1755 - Parijs 2 Juli 1843), studeerde te Leipzig en Wenen (bij Quarin), promoveerde in 1779 in Erlangen en werd achtereenvolgens geneesheer in talrijke plaatsen in Duitsland tot 1805, in welke periode er verscheidene werken van hem verschenen. In 1795 formuleerde hij zijn gelijksoortigheidsprincipe: Similia similibus curentur.
In 1810 verscheen zijn Organon der rationellen Heilkunde, de eerste logische samenvatting der homoeopathie. Hahnemann stelde het onderzoek van geneesmiddelen op de gezonde mens als fundamenteel; de resultaten hiervan publiceerde hij in Reine Arzneimittellehre (1811-1821). In 1812 werd hij docent aan de universiteit te Leipzig, waar hij door heftig optreden tegen „allopathen” en apothekers oppositie wekte; in 1821 benoemd tot Hofrath van vorst Ferdinand von Anhalt-Köthen, verbleef hij tot 1835 te Köthen, waar hij een enorme praktijk opbouwde. Van 1835-1843 woonde hij te Parijs, waar hij grote roem oogstte en een internationale praktijk verkreeg. Zijn stoffelijk overschot rust sinds 1898 op het kerkhof Père-Lachaise. Te Stuttgart is een Hahnemannmuseum ingericht.Bibi.: Chronische Krankheiten, ihre Natur und homoeopathische Heilung (Köthen 1828-1830).
Lit.: R. Haehl, S. H., sein Leben und Schriften (2 dln, Leipzig 1922); R. A. B. Oosterhuis, Paracelsus en Hahnemann diss.
Leiden (1937); Idem, H., de ontdekker der homoeopathie (Tijdschr. v. Artsenijbereidkunde, 1943, no 33-35); H. Fritsche, H., die Idee der Homoeopathie (Berlin 1944).
