noemt men de redenen van objectief recht, welke leiden van de in het geding op voorgeschreven en verder toegelaten wijze gebleken feiten naar het ingeroepen rechtsgevolg of omgekeerd dit ter zijde stellen (z bewijs). De rechter moet ze ambtshalve toepassen en is te hunnen opzichte niet lijdelijk; behalve met betrekking tot sommige, vaak procesrechtelijke, bepalingen.
Of gewoonteregelen en andere ongeschreven normen er onder dienen te worden begrepen, is betwist.Ook bezigt men het woord wel voor de onderliggende rechtvaardigingsgedachte van een regel of een instelling.
Lit.: over rechtsgrond in de eerste zin: F. G. Scheltema, Ned. burgerl. bewijsrecht, blz. 4-17, 135-137; C. W. Star Busmann, Hoofdst. v. burg. rechtsvord., nieuwe uitg. 1948, § 204; P. J. de Kan ter, Rechtsgronden en rechtsmiddelen, diss.
Leiden (1928); over rechtsgrond in de tweede zin: W. v. d. Vlugt, Alg. inl. tot de rechtsgeleerdheid, blz. 52-72.
