Amerikaans luitenant-admiraal (Baltimore 3 Juli 1886), werd in 1908 tot officier benoemd. In Wereldoorlog II, tijdens de slag bij Midway (Juni 1942), het keerpunt in de Pacificoorlog, commandeerde hij de zgn. „Task Force 16” en, hoewel niet de oudste bevelhebber ter plaatse, wordt hem algemeen de eer van de overwinning gegeven.
Na dit succes werd Spruance benoemd tot Chef van de Staf en later tot Plaatsvervangend Opperbevelhebber in de Grote Oceaan, als rechterhand van admiraal Nimitz. In Aug. 1943 ging hij weer naar zee, als Commandant van de Centrale Pacific Vloot, later de 5de Vloot, wat hem op één lijn plaatste met admiraal Halsey. Als zodanig leidde hij de aanval op de Gilbert- (1943) en Marshalleilanden (1944) en vervolgens tegen de Marianen, waarbij de Japanse vloot in de Philippijnse Zee een zware nederlaag leed (19 en 20 Juni 1944). Hij nam deel aan de verovering van Iwo Sjima en Okinawa.Door de vijandelijke posities door zware bombardementen met scheepsgeschut en vliegtuigen te vergruizelen („Spruance haircut”) wist hij de eigen verliezen tot het uiterste te beperken.
Na de capitulatie van Japan (Aug. 1945) volgde hij Nimitz op als Opperbevelhebber in de Pacific. Gepensionneerd, werd hij in 1952 ambassadeur in de Philippijnen.
KAPT. T. Z. F. S. W. DE RONDE
Lit.: S. E. Morison, Hist. of U. S. Naval Operations in World War II (1947); W. Karig, Battle Report III (1947).
