Frans diplomaat (Sèvres 9 Oct. 1869 - Parijs 22 Nov. 1934), zoon van de vorige, kwam — na een carrière in de buitenlandse dienst — in 1904 op het departement van Buitenlandse Zaken, waar hij, reeds voordat hij in 1920 tot secretaris-generaal werd benoemd, in belangrijke mate de lijnen van het Franse buitenlandse beleid aangaf. Na Wereldoorlog I stond hij reeds vroeg een minder scherpe politiek ten opzichte van Duitsland voor, hetgeen hem in conflict bracht met Poincaré*, onder wiens voorzitterschap een disciplinair gerechtshof hem in 1922 wegens misbruik van zijn ambt tot een ambtsontheffing van 10 jaar veroordeelde.
Briand* echter hield hem de hand boven het hoofd en benoemde hem, toen hij zelf in Apr. 1925 minister van Buitenlandse Zaken was geworden, tot zijn secretaris-generaal. Het verdrag van Locarno was een der eerste vruchten van hun beider politiek. In 1932 moest hij andermaal, deze keer voor vier maanden, van het toneel verdwijnen wegens publicatie in de Amerikaanse pers van een geheim document, dat slechts zijn exemplaar zou kunnen zijn geweest. In Mrt 1933 trad hij voorgoed af.
