(Charles), Zwitsers psychiater (Chaux-de-Fonds 28 Nov. 1848-Bern 4 Nov. igi8), was sinds 1902 hoogleraar in de psychiatrie te Bern. Hij heeft zich vooral als psychotherapeut een grote naam verworven door de behandelingsmethode die hij persuasie noemde.
Dubois trachtte door redenering aan de patiënt duidelijk te maken, waar de afwijkingen in zijn levensgedrag scholen. Hij heeft deze methode in verschillende werken uitvoerig beschreven. Door de tegelijkertijd zich ontwikkelende psychoanalyse is het werk van Dubois enigermate in de verdrukking gekomen en thans bijkans vergeten. Ten onrechte, want in zijn geschriften is ook thans nog zeer veel bruikbaars te vinden. Vele patiënten, vooral intelligente patiënten, zijn gevoelig voor persuasieve methoden. Nu men meer en meer begint in te zien, dat de psychoanalytische methode bezwaren heeft, vooral door de ongehoord lange duur der behandeling, beginnen de psychotherapeuten meer en meer te zoeken naar zgn. „korte psychotherapieën”.
Vermoedelijk krijgt de persuasie thans een nieuwe kans. Ook binnen het kader van de psychagogie heeft de persuasie betekenis. Sommige therapeuten, o.a. Westerman Holstijn, spreken gaarne van analytische persuasie. In de redeneringen met de patiënt worden door de arts, dikwijls zonder dat hij met de patiënt daarover spreekt, analytische gegevens verwerkt. Men heeft ten onrechte Dubois dikwijls verweten, dat zijn methode niets anders was dan een bijzondere vorm van suggestie.
Ieder normaal mens kent de ervaring, dat, wanneer een nieuw inzicht in hem is ontstaan, hij niet zelden enigermate verandert. Dit heeft met suggestie niets te maken.PROF. DR H. C. RÜMKE
Bibl.: De 1’influence de 1’esprit sur le corps (Paris 1901, Ned. vert. d. A. W. v. Renterghem, 1905); Les psychonévroses et leur traitement moral (Paris 1904) ; Die Einbildung als Krankheitsursache (Wiesbaden 1907); L’éducation de soi même (Paris 1908, vert. door T. v. d. Tuuk als: Zelfopvoeding, 1910); Parthogenese der neurasthenischen Zustände (Leipzig 1909); Raison et sentiment (Paris 1910, Ned. vert. 1911).
