Frans anthropoloog (St. Foyla-Grande 28 Juni 1824 - Parijs 8 Juli 1880), studeerde te Parijs en promoveerde in 1849 op het proefschrift: De la propagation de l’inflammation, Quelques propositions sur les tumeurs dites cancéreuses. In 1853 werd hij hoogleraar in de chirurgische ziekteleer te Parijs, waar hij de pathologische histologie (de leer der zieke weefsels) invoerde.
Algemene bekendheid verwierf Broca zich echter vnl. als anthropoloog. Sinds 1859 lid van de Société ethnologique, stichtte hij in 1860 de Société d’anthropologie en in 1876 een anthropologisch instituut ; aan deze school doceerde hij de fysische anthropologie. In begin 1880 werd hij senator; in hetzelfde jaar overleed hij tijdens een senaatszitting aan ruptuur van een aneurysma. Broca heeft de leer der hersenlocalisaties en der aphasie belangrijk uitgebreid.
Het motorisch spraakcentrum in de schors der grote hersenen draagt zijn naam. Ook schreef hij over volksgezondheid en volksopvoeding. Hij verbeterde vooral de methoden van anthropologisch onderzoek.Bibl.: L’Ethnologie de la France (1859); Recherches sur l’hybridité animale en général et sur l’hybridité humaine en particulier (1860); Instructions générales pour les recherches d’anthropologie (1865) ; Mémoire sur les caractères physiques de l’homme pré-historique (1869); Mémoires d’anthropologie (4 dln, 18711883); Sur l’origine et la répartition de la langue basque (1875). Sedert 1872 redigeerde hij het door hem gestichte tijdschrift: Revue d’anthropologie en met Bonamy en Beau heeft hij een: Atlas d’anatomie descriptive du corps humain uitgegeven. Zijn Correspondance, 1841-1857 verscheen in 2 dln (1886).
