( Lat. exsecratio) is in het Katholiek kerkelijk recht het tenietgaan van het door consecratie of eenvoudige benedictie verkregen gewijde karakter van een zaak of een plaats. Kerken worden ontwijd, doordat zij geheel of althans grotendeels vernield worden; doordat zij krachtens besluit van de ordinaris van de plaats (in de regel: de diocesane bisschop) als kerk worden opgeheven en voor profaan gebruik beschikbaar gesteld (Kerkelijk Wetboek, canon 1170).
Vaste altaren worden ontwijd ten gevolge van scheiding der altaartafel (mensa) van de onderbouw; vaste zowel als draagbare altaren ten gevolge van een breuk in de altaartafel over een aanzienlijke oppervlakte of op een gezalfde plaats en ten gevolge van onwettige verwijdering der relikwieën of vernieling van het relikwieëngraf (canon 1200 § 1 en 2). Kelken en de overige voor de eredienst bestemde gewijde voorwerpen: ten gevolge van zodanige beschadigingen en veranderingen, dat gebruik overeenkomstig hun bestemming niet langer mogelijk is; ten gevolge van gebruik voor ongepaste doeleinden en aanbieding ten verkoop in het openbaar (canon 1305 §1).
