Noors dichter (Oslo ioNov. 188323 Juni 1933), studeerde geschiedenis en literatuur en woonde afwisselend te Rome, Kopenhagen, Parijs, Oslo. Geen Noors dichter heeft met een dergelijke intensiteit als hij het allereerste lentegevoel in de Noorse winterlucht of de stemming van een zomeravond in de hoofdstraat van Oslo weergegeven.
Zijn eerste bundel Digte kwam uit in 1909. Hierin treft al dadelijk de melodieuze taal en de sterk visuele beelden. Samlede Digte (igig), waarin al zijn gedichten sedert zijn debuut, dus ook Nye Digte (1913) en Digte og Noveller (1916) zijn opgenomen, brengen een meer gereflecteerde poëzie. Telkens weerkerende motieven zijn de tegenstelling tussen het pulserende leven en de dood, die hij zich als een terugkeren tot de natuur voorstelt, en de herinnering, die zich bij hem niet uit als een sentimenteel betreuren van wat eens was, maar als een realiteit, een „mémoire pure”. Zijn verdere bundels zijn: Stjernerne (de sterren, 1924), Metope (1927), het meest persoonlijke van zijn werken, en Oinos og Eros (1930).
Voorts heeft hij een zeer mooie cantate geschreven: Ignis ardens (1929), een universiteitscantate, volgens zijn eigen zeggen Bergsonisme in verzen en Oslo Hus (1931), een proloog ter gelegenheid van het leggen van de eerste steen van het nieuwe raadhuis te Oslo, waarin sterk de nadruk gelegd wordt op de morele verplichtingen, die het verleden oplegt. Buil is een uitgesproken individualist en keert zich sterk tegen alle collectivistische bewegingen van die tijd, waarin hij een bedreiging van de culturele waarden ziet.DR P. M. BOER-DEN HOED.
