Spaans romanschrijver (Sevilla 6 Dec. 1821 - Madrid 5/6 Jan. 1881), studeerde rechten te Granada. Daarna vestigde hij zich te Madrid.
Als romanschrijver was hij van een vruchtbaarheid die doet denken aan de dramaturg Lope de Vega*. Hij schreef of dicteerde nl. 300 romans, d.w.z. 500 boekdelen, afgezien van enkele drama’s en bundels verzen (Poesias varias van 1857, in de trant van Zorrilla*). Deze romans spelen voor het grootste deel in het Spanje van de middeleeuwen, de 16de en de 17de eeuw, dat Fernández y González kende als weinigen. Voor een klein deel spelen zij in eigen tijd, zoals Los desheredados (1865). Op dit terrein waren Dumas en Sue de modellen van de Spaanse auteur. De grootste activiteit ontplooide hij in de jaren 1848-1868. Het publiek was indertijd verzot op deze improvisaties en verslond de romans in afleveringen. Thans vinden ze nog slechts belangstelling onder de kleine burgerklasse van de Spaanse maatschappij. Fernández y González schreef niet al zijn boeken zelf. Onder zijn leiding werkten enkele secretarissen, van wie er één een groot romancier is geworden, nl. Vicente Blasco Ibáñez*.Bibl.: (o.a.) Los siete Infantes de Lara (1853); Men Rodrfguez de Sanabria (1853); Martin Gil o los Monfíes de las Alpujarras (1854); El cocinero de Su Majestad (1857); El Conde-Duque de Olivares (Memorias del tiempo de Felipe IV).
