pseud. van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans, Nederlands dichteres (’s-Gravenhage 13 Febr. 1909), studeerde medicijnen te Leiden en heeft zich te Amsterdam gevestigd als psychiater, evenals haar man dr J. Droogleever Fortuyn, na wiens benoeming tot hoogleraar zij in 1951 naar Groningen verhuisde.
In haar poëzie onthult een lucide en vrouwelijk directe intuïtie als het ware het strijdgewoel van de gedachtengangen en aandoeningen, die nabij de bewustzijnsdrempel met elkaar in aanraking of in botsing komen. Parken en woestijnen zijn haar de symbolen van maatschappelijke conventie en menselijke natuur. Haar verzen trokken onmiddellijk na haar debuut in Groot-Nederland zeer de aandacht en haar beide bundels, Parken en Woestijnen (1940) en De Vogel Phoenix (1947) behoren tot de meest geliefde en gelezen hedendaagse poëzie. Zij treffen door de schokkende oprechtheid waarmee zij het innerlijk leven blootleggen en in een veelal tamelijk vrije maar tegelijkertijd uiterst beheerste vorm uitbeelden. In haar tweede bundel voerde de sublimering van een smartelijk verlies tot een verdieping en ook vernieuwing van haar poëzie. Haar eerste bundel werd onderscheiden met de prijs van de Mij der Ned. Letterkunde. Novellen en schaarse essays van haar hand verschenen in tijdschriften.Bibl.: Onweer (novelle, Geschenk Boekenweek 1940).
Lit.: A. Donker, in: Critisch Bulletin 1941 en 1948; P. H. Ritter, in: Het boek van Nu, Nov. 1947 (interview); H. de Vries, in: Vers tegen vers (1949); D. A. M. Binnendijk, in: Randschrift (1951).
