of zilveren nachtwolken werden sedert 1885 o.a. in Duitsland, Nederland, Zwitserland en N.-Amerika waargenomen. Sedert de eerste waarnemingen kwamen zij minder dikwijls voor, namen in omvang af en verschenen later, om na enkele jaren geheel te verdwijnen.
Deze lichtende wolken waren cirrusachtige wolken, die enige tijd na zonsondergang in het schemeringssegment (dat is het deel van de hemel dat vóór zonsopgang of na zonsondergang door de zonnestralen verlicht wordt) werden waargenomen, zich door een buitengewone glans en een zilverachtig witte kleur onderscheidden en in de nabijheid van de horizon goudgeel waren. In tegenstelling met cirruswolken waren de lichtgevende wolken binnen het schemeringssegment steeds helderder dan de omringende lucht. Terwijl cirruswolken zelden hoger dan 13 km voorkomen, zag men de lichtgevende op een hoogte van 80 tot 100 km. Volgens Jesse zijn de lichtgevende wolken ontstaan bij de uitbarsting van de Krakatau in 1883, toen fijne stofdeeltjes van glasachtige lava en condensatie-producten van vulkanische dampen tot op grote hoogte geslingerd werden en aldaar door de zon verlicht werden. In 1890 was het verschijnsel langzamerhand opgehouden. Na de uitbarsting van de reusachtige Katmai op het schiereiland Alaska in 1912 deed het zich echter opnieuw voor.
