is een stroming in de Kerk van Engeland, opkomende tijdens de godsdiensttwisten onder Karel I met toenmaals als belangrijk, maar niet enig, centrum Cambridge (Gudworth, Harry More), die irenisch, tolerant en practisch gericht, door vrijere opvatting der leerstukken verzoening hoopte voor te bereiden. Er is op bepaalde punten overeenkomst met de Arminianen.
Zonder de Dissenters te verketteren, bleef men intussen trouw Anglicaans. De naam latitudinarians werd aan de aanhangers dezer richting door anderen gegeven. Zij beleefde haar hoogste bloei onder Willem III (br. Gilbert Burnet). Een filosoof als Toland rekende zich tot haar en vormde de overgang naar het Engelse deïsme; een rationalistische aanhanger was Jos. Butler. Overigens is het Latitudinarism veeleer positief Christelijk. In de Broad Church Party der igde eeuw kan men er de voortzetting van vinden.Lit.: W. Chillingworth, The Religion of Protestants (1638); A Brief Account of the New Sect of Latitudinarians (1662); P. Jurieu, La religion du latitudinaire (1695); A. Bury, Latitudinarius orthodoxus (1697); Bishop Burnet, History of his Own Time, 6 vols (1725-’34); E. A. George, Seventeenth Century Men of Latitude (1908); A. W. Harrison, Arminianism (1937).
