(scheepsbouw) is ca 191g voor het eerst op het schip „Fullagar” met succes op grote schaal toegepast. De Duitsers ontwikkelden het verder van ca 1925-1930, waarna het snel in de hele wereld terrein won.
In Nederland heeft het lassen ook een grote vlucht genomen en is op velerlei gebied baanbrekend geweest. De Kon. Marine is bijv. met het lassen in de onderzeebootbouw en het lassen van pantser vele andere marines een eind vooruit geweest. Hoofdzaak is een juiste keuze van electroden en van legeringseisen der materialen; behalve dan lasvolgorde, al dan niet voorverhitten, waken tegen tocht, regen en vorst, enz.Het lassen is niet steeds goedkoper dan klinken, maar brengt altijd gewichtsbesparing mee (waardoor in de eerste plaats de marines zeer veel aan lassen doen), en maakt sneller reparatie mogelijk, in veel gevallen. Ook zijn allerlei constructies beter gelast dan geklonken uit te voeren (denk bijv. aan water- en oliedichtheid). Het gelaste schip heeft andere eigenschappen, als elastisch lichaam, dan het geklonkene. Het lassen heeft tot sectiebouw geleid. Ongeveer 3 pct der duizenden gelaste Amerikaanse schepen van Wereldoorlog II heeft fatale breuken vertoond. Vermoedelijk lag dat voor een deel aan minder juist gekozen materialen en lasvolgorde. Maar er zijn nog raadsels onopgelost gebleven. In Nederland bemoeit zich met de ontwikkeling van lassen algemeen en ook in de scheepsbouw o.a. de Ned. Ver. voor Lastechniek (met tijdschrift). Er is een Internationale Las vereniging.
