Nederlands psychiater-neuroloog (Beerta 5 Nov. 1874-Amsterdam 8 Nov. 1947), had aanvankelijk het plan schilder te worden, maar studeerde van 1894-1902 medicijnen te Amsterdam. Zijn opleiding tot psychiater-neuroloog ontving hij als assistent van Winkler.
In 1912 werd hij toegelaten als privaatdocent in de psychiatrie, van 1915-1944 was hij hoogleraar in dit vak aan de Universiteit van Amsterdam. De eerste publicaties van Bouman bewogen zich op neuro-anatomisch terrein. In 1905 promoveerde hij op een proefschrift Experimenteele onderzoekingen over het cerebrale optische stelsel, een werk, dat ook nu nog alle aandacht verdient. Bouman is zijn gehele leven de neurologie trouw gebleven. Zijn grootste verdiensten liggen echter op ander terrein. In 1908 begint een reeks publicaties over het alkoholvraagstuk.
Uit de alkobolbestrijder ontwikkelt zich ten slotte de psychische hygiënist en de sociale psychiater. Op initiatief van Bouman, krachtig gesteund door F. S. Meyers, werd de Nederlandsche Vereeniging voor geestelijke volksgezondheid opgericht, later werd Bouman voorzitter van de Ned. Federatie voor Geestelijke Volksgezondheid.Bouman heeft zich in zijn wetenschappelijk werk steeds geïnteresseerd voor primitieve kunst, voor het probleem van de begaafdheid (begaafde zwakzinnigen) (oratie 1916) en de oorsprong van het genie. Hierbij moet in het bijzonder de aandacht worden gevestigd op Bouman’s opvattingen over physioplastische en idioplastische kunst. Het schizophrenieprobleem heeft Bouman jarenlang beziggehouden. Een reeks publicaties over veranderingen in de hersenschors bij deze ziekte zijn de vrucht van deze belangstelling.
PROF. DR H. C. RÜMKE
Lit.: Uitvoer. levensgesch. en bibliogr. in: Psychiatrische en Neurologische Bladen (1941); In Memoriam K. H. B., Ned. Tijdschr. v. Geneesk. (1947), IV, 3270.
