zijn planten, die in min of meer sterke mate gebonden zijn aan gronden, die kalkrijk zijn, d.w.z., die meer dan 3 pet CaC03 (calciumcarbonaat) bevatten. In Nederland gelden als kalkplanten verschillende soorten Silene (S. conica, S. nutans, S. otites), Wondklaver (Anthyllis vulneraria), Driedistel (Carlina vulgaris), Hondstong (Cynoglossum officinale), Knopbies (Schoenos nigricans), Bergdravik (Bromos erectus), Bosrank (Clematis oitalba).
Tegenover de kalkplanten staan de kalkvliedende planten, welke vrijwel gebonden zijn aan standplaatsen, die kalkarm zijn. Enkele voorbeelden: struikhei (Calluna vulgaris), de meeste veenmossoorten (Sphagnum), adelaarsvaren (Pteridium aquilinum), wolfsklauwen (Lycobodium), borstelgras (Nardus stricta), vroeghaver (Aira praecox).
Lit.: J. F. Hope-Simpson, Joum. of Ecology, 26 (1938); G. Kraus, Boden und Klima auf kleinstem Raume (1911); H. Lundegardh, Klima und Boden (2. Aufl., 1930); W.
Mevius, Zeitschr. f. Bot., 16 (1924); E. J. Russell, Soil Conditions and Plantgrowth (8th Ed., 1950); E. J. Salisbury, Journ. of Ecology (8, 1920, 13, 1925)» A.
F. W. Schimper-von Faber, Pflaozengeographie auf physiologischer Grundlage (3. Aufl., 1935).
