(Petter), Noors schrijver (Rugeldalen 30 Sept. 1879), werkte als jongen
van acht jaar al in het mijnbedrijf, tot 1906. In zijn romans schildert hij in kernachtige taal het harde leven van deze mijnwerkers, die echter in de grootse natuur een krachtbron voor hun geestelijk leven vinden, iets dat hen opheft uit de ellende, en verlangens en dromen wekt. Falkberget’s werk is een eigenaardig mengsel van romantiek en realisme. Hij beschrijft de krachtige, soms oproerige, maar toch aan traditie gebonden mijnwerker, toen een nieuwe gestalte in de Noorse letterkunde, voorts de „rallare” (mannen, die de spoorwegen aanlegden), de tragiek van de ontwikkeling van de industrie en de vlucht naar de steden door de plattelandsbevolking.
Bibl.: (voorn, werken): Svarte fjelde (1907); Urtidsnat (1909); Lisbet paa Jamfjeld (1915); Brændoffer (1918); Naglerne (1921); Den fjerde nattevagt (1923); Christianus Sextus (3 dln, 1927-35, Ned. vert. 1938-’40); Der stenene taler (1933); I Vaktamet (1936); An-Margrit (1940); Plogjemet (1946).
