Nederlands geneesheer en hoogleraar te Leiden (Utrecht 17 Febr. 1795 ~ 23 Nov. 1847), studeerde te Utrecht in de geneeskunde en gaf als student in 1812 een bekroonde prijsvraag over de pathologie van Gaubias uit. Hij promoveerde in 1813.
Daarna begaf hij zich naar Parijs en naar enige Duitse academiën, vestigde zich (1820) als geneesheer te Zeist en werd in 1826 benoemd tot hoogleraar in de heel- en verloskunde aan de hogeschool te Leiden, welke betrekking hij bekleedde tot zijn overlijden. Hij verwierf grote naam door zijn uitgebreide kennis van de pathologische anatomie, heeft een uitgebreide verzameling preparaten aangelegd en schreef: Observationes anatomico-pathologicae (1839), het enige werk, dat, met uitzondering van een paar oratiën, van hem is verschenen.
