landschap in het Zuiden van Klein-Azië tussen Phrygië, Pamphylië, Lykaonië en Cilicië gelegen, stond in de Oudheid in een kwade reuk wegens de roofzucht zijner bewoners. De Isauriërs, die reeds vroeg als zeerovers de gehele Middellandse Zee onveilig maakten, vormden hier en in het aangrenzende Cilicië een eigen vrijstaat en deden zich vooral gelden sedert de eerste oorlog tegen Mithridates (88-84 v- Chr.), die zich met hen tegen de Romeinen verbond.
Zelfs nadat de Romeinse proconsul Publius Servilius Vatia, die de bijnaam Isauricus verkreeg, de hoofdstad en andere plaatsen had veroverd en het land in een Romeins wingewest herschapen had (78-74 v. Chr.) en Pompejus deze van zeerovers gezuiverd had (67), bleven zij hun roversbedrijf voortzetten. In de 3de eeuw na Chr., ten tijde van Gallienus, plaatsten zij Cajus Annius Trebellianus aan hun hoofd, doch werden door Probus overwonnen. Later evenwel veroverden zij de meeste Romeinse steden aan de kust van Cilicië en zelfs nog in de 5de eeuw plunderden zij Seleucia in Syrië. Een van hun leiders droeg zelfs onder de naam Zeno de Byzantijnse kroon (474-491). Hun kracht werd echter na een zesjarige oorlog (492-498) door Anastasius I gebroken.Lit.: H. A. Ormerod, Journ. Rom. Stud. 1922, p. 35 sqq.
