(1) (Isle-de-France), sinds de 15de eeuw tot 1790 een „grand gouvernement” van Frankrijk, groot 18 380 km2, met Parijs als hoofdstad en waarvan het land bijna steeds tot het kroondomein heeft behoord, vormde als stamland der Capetingen (Francië) de kern der Franse monarchie. Tegenwoordig is het de benaming van een gebied, dat ten N. begrensd wordt door Picardië, ten O. door Champagne, ten Z. door Nivernais en Orléanais en ten W. door Normandië.
Het omvat de departementen Seine, Oise, Seine-et-Oise, Seine-et-Marne, Aisne en kleine gedeelten van Loiret en Nièvre.De Fransen hebben ook aan het eiland Mauritius, dat zij van 1713-1810 in bezit hadden, de naam gegeven van Ile-de-France.
Lit.: M. Block, Ile-de France (1913: bibl.); A. Lesort e.a., Visages de llle-de France (1946).
(2) is het grootste der „Franse eilanden”, gelegen voor Groenlands oostkust, op ruim 770 N. Br., in 1905 ontdekt door de Franse expeditie van hertog Philips van Orleans.
