Spaans-Arabisch geleerde, theoloog en dichter (Córdoba 7 Nov. 994 - nabij Niebla 1064), leidde een veelbewogen politiek leven. Hij heeft een grote rol gespeeld in de theologische discussies van zijn tijd, waarbij hij de zgn.
Zahirietische richting vertegenwoordigde, die alle symbolische en esoterische interpretatie van de teksten van Koran en overlevering (Hadith) verwerpt. Zijn beroemdste werk is het Kitab al-fasl fi ’l-Milal, (gedrukt Caïro 1899-1903), waarin hij de verschillende theologische richtingen bespreekt enbecritiseert, onder deze ook de leer van al-Asj’ari, de grondlegger van de Mohammedaanse orthodoxie (hierover M. Asin Palacios, Abenhazam de Córdoba y su historia critica de las ideas religiosas, 5 dln, Madrid 1927- 1935). Zijn onverdraagzaamheid noopte Ibn Hazm herhaaldelijk te vluchten; zo bracht hij enige tijd van zijn leven op Majorca door. In zijn jeugd schreef hij een merkwaardig boekje over de liefde en de daarmede samenhangende phasen en psychologische verschijnselen, getiteld Tawk al-Hamama (Het Halssnoer van de Duif), dat in 1914 te Leiden door D. K.
Petrof werd uitgegeven; Eng. vert. d. A. R. Nykl (Parijs 1931), en Duitse vert. d. M. Weisweiler (Leiden 1941).
