(Ital.: Umberto), naam van twee koningen van Italië.
Humbert I,
Reinier Karel Emanuël Johan Maria Ferdinand Eugenius (Turijn 14 Mrt 1844 - Monza 28 Juli 1900), zoon van Victor Emanuël II en van aartshertogin Adelheid, toonde reeds vroeg grote belangstelling in krijgszaken. Nadat hij in 1859 deelgenomen had aan de oorlog tegen Oostenrijk (slag bij Solferino), werkte hij met ijver aan de bevordering der Italiaanse eenheid en verwierf hierdoor al spoedig een grote populariteit. In de slag van Custozza (24 Juli 1866) voerde hij als luitenant-generaal het bevel over een divisie onder Cialdini, en hij wist te verhinderen, dat de terugtocht ontaardde in een wanordelijke vlucht. Na de verovering van Rome (Sept. 1870) aanvaardde hij het opperbevel over de bezetting aldaar. Na de dood van zijn vader (9 Jan. 1878) beklom hij de troon. 17 Nov. van dat jaar werd hij in Napels door de kok Passanante, die hem wilde doden, aan de arm gewond. Hij was een voorstander van de aansluiting van Italië bij de Centrale Mogendheden tegenover Frankrijk en bevorderde de koloniale politiek.
Nadat in 1897 nog eens bij Rome tevergeefs een aanslag op hem gepleegd was, werd hij in 1900 te Monza vermoord door de anarchist Bresci. Sedert 21 Apr. 1868 was hij gehuwd met zijn nicht Margaretha Theresia Johanna, een dochter van zijn oom Ferdinand, hertog van Genua, en prinses Elisabeth van Saksen.
Lit.: Pedrotti, Vita e regno di Umberto I, re d’Italia (1901).
Humbert II,
Nicolaas Thomas Johannes Maria (Racconigi 15 Sept. 1904) was de oudste zoon van Victor Emanuël III. Hij ontving een militaire opleiding en droeg als kroonprins de titel van prins van Piemont. Op 8 Jan. 1930 trad hij in het huwelijk met prinses Mariejosé, dochter van koning Albert van België. Uit dit huwelijk werden één zoon (Victor Emanuël, prins van Napels, geb. te Napels op 12 Febr. 1937) en drie dochters geboren. Bij het begin van Wereldoorlog II was hij commanderend generaal in Noord-Italië. In 1942 kreeg hij het bevel in Midden- en Zuid-Italië.
Na Italië’s capitulatie vluchtte hij voor de Duitsers naar Napels. Later voerde hij de Italiaanse troepen aan, die aan de zijde der Geallieerden streden. Zijn vader droeg in Apr. 1944 aan Humbert, als luitenant-generaal van het koninkrijk, de uitoefening der koninklijke bevoegdheden over. Op 9 Mei 1946 werd hij, na de abdicatie van zijn vader, koning. Zijn koningschap was evenwel van korte duur: bij referendum van 2 Juni 1946 sprak het Italiaanse volk zich in meerderheid uit voor een republiek en Humbert moest afstand doen. Sindsdien leeft hij in ballingschap.
