naam van vier pausen.
Honorius I
paus (625 - 12 Oct. 638), bevorderde de bekering der Angelsaksen en der Langobarden en is in de kerkgeschiedenis vooral bekend om de zgn. Honorius-kwestie. In twee brieven aan Sergius patriarch van Constantinopel en vader van de ketterij die slechts één werkzaamheid en één wil in Christus aanvaardt (z monotheletisme), schreef hij dat in Christus wel twee naturen zijn, maar slechts één wil, hetgeen hij echter blijkens de context in morele zin verstaat nl. dat Christus’ menselijke wil nooit in strijd was met de goddelijke. De monotheleten beriepen zich op dit schrijven, waarin werkelijk de zin voorkomt: „Wij belijden één wil in Christus” en werden, samen met paus Honorius, door het VIde algemeen concilie van 681 te Constantinopel veroordeeld. Bij de bekrachtiging van dit concilie, bevestigde ook paus Leo II de banvloek over Honorius, doch gaf als reden aan: door zorgeloosheid liet hij gebeuren dat de onbevlekte (Kerk) bezoedeld werd. De Honorius-kwestie, in de polemiek vaak vermeld, kan niet gelden als een bewijs tegen de onfeilbaarheid van de paus, tot welk doel zij door verschillende deelnemers aan het Vaticaans Concilie, o.a. Hefele, werd gebruikt.
DR V. MOREL O.CAP.
Lit.: J. Chapman, The Condemnation of Pope H. (London 1907); W. Plannet, Die H.-frage auf dem vatik. Konzil, diss., Marburg (1912); K. Hirsch, P. Honorius und das VI. allg. Konzil (Salzburg 1929).
Honorius II
(Petrus Cadulus), tegenpaus (1061-1072), voordien van 1046 af bisschop van Parma, door de Duitsers en de Romeinse adel tegen paus Alexander II gekozen, werd kort daarna door hen verlaten.
Honorius II
(Lamberto Scannabecchi), paus (15 Dec. 1124 - 13 Febr. 1130), bemoeide zich na de dood van keizer Hendrik V met de strijd tussen Lotharius van Supplinburg en Koenraad de Staufer, die hij in 1127 in de ban deed. Hij mislukte in zijn pogingen om Apulië te bewaren tegen Roger v. Sicilië.
Lit.: P. Adamczyk, Die Stellung des H. II zu den Klostern. diss., Greifswald (1912).
