volgens Duns* Scotus de individualiteit of juister het beginsel, waarop die individualiteit berust. Een algemeen begrip (4: universaliën) is volgens hem, als begrip van het algemeen wezen of de gemeenschappelijke natuur van verschillende dingen, wel objectief reëel, maar bezit slechts een potentiële algemeenheid: de menselijke natuur bijv. kan in verschillende personen worden geïndividualiseerd door een aan die natuur extrinsiek toegevoegde zijnswijze („haecceitas”), in het éne reële ding formeel te onderscheiden van zijn overige zijnsgraden.
Op grond van dit beginsel kunnen dan ook puur geestelijke wezens, die volgens Thomas* van Aquino alle soortelijk verschillen, onderscheiden worden als verschillende individuen, behorende tot eenzelfde soort.Lit.: Belmond, L’Heccéisrae scotiste. Etudes francisc. (1935), 159.
