Byzantijns geschiedschrijver (Constantinopel 1217-1282), ten tijde dat de hoofdstad onder de Frankische heerschappij stond, werd in 1233 door zijn vader naar Nikaea gezonden, naar het hof van korting Johannes Vatatsis, alwaar hij studeerde met den kroonprins Theodoros Laskaris, die ca 1246 zelfs nog leerling van Akropolitis werd. Toen deze de troon had bestegen, werd Akropolitis met verschillende hofambten bekleed.
Hij werd o.a. generaal van het leger tegen Epirus, doch overwonnen en gevangengenomen (1257). In 1260 weer vrijgelaten vertrok hij in 1270 naar Lyon om daar deel te nemen aan de besprekingen voor de hereniging van de Oosterse en Westerse kerk. Hoewel hij aan alle wensen van de Rooms-Katholieken tegemoetkwam, werd het Schisma niet geannuleerd. Zijn voornaamste werk is de Chroniek (Chronikl Syngraff), waarin hij de Byzantijnse geschiedenis verhaalt van de inneming van Constantinopel door de Franken tot de bevrijding van de Grieken (1203-1261). Het is een kostbaar werk, waarin Akropolitis mensen en feiten uit eigen ervaring „zonder haat en voorkeur” beschrijft. De eerste uitgave te Leiden, dateert van 1614. De beste uitgave: Georgii Acropolitae opera verscheen bij Heisenberg, Teubner 1903).Zijn zoon Konstantijn heeft Levens van heiligen geschreven en voordrachten ter ere van heiligen (Migne, Patrologia Graeca 140); verhalen en fabels voor scholen (Bulletin v.v. historische nationale maatschappij, Athene 1,42-45, in het Grieks). Een critische beschouwing van het werk Timarion van één zijner vrienden, werd gegeven door M. Treu, Byz. Zeitschrift, 1892.
PROF. DR S. ANTONIADIS
Lit.: A. Heisenberg, Studiën zur Textgeschichte des Georgios Akropolites (1894).
