is de gebruikelijke naam voor de Italiaanse wet van 13 Mei 1871, waarbij de verhouding van de staat tot de Heilige Stoel en de Kerk in het koninkrijk Italië geregeld werd. De voornaamste artikelen zijn: De persoon des pausen is heilig en onschendbaar; aan de paus komen de rechten van een souverein, benevens de voorrang voor de Katholieke souvereinen toe.
De paleizen en alle verblijfplaatsen van de paus binnen Italië zijn onschendbaar en exterritoriaal, zo ook het conclave en de oecumenische concilies. Geen Italiaanse staatsbeambte mag in de pauselijke paleizen binnendringen; geen Italiaans gerecht kan een vonnis over de paus vellen, laat staan voltrekken. Het is de paus vergund een lijfwacht te houden, eveneens vrije correspondentie te voeren; de van de paus uitgaande of tot hem gerichte postzendingen en telegrammen genieten dezelfde voorrechten als die van de koning en de Staat. De paus bezit het actieve en passieve gezantschapsrecht.
Een jaarlijkse dotatie van 3 225000 lire wordt aan de paus toegeschreven. De pausen hebben nooit de garantiewet willen erkennen. Zij is door het tekenen van de Lateraanse accoorden vervallen.Lit.: H. Bastgen, Die Römische Frage, 3 dln (1917-1919); P. Goulmy, Ontstaan, ontwikkeling, oplossing der Romeinse quaestie (1929); G. Ebers, Italien und das Garantiegesetz (1915).
