Op het einde van Wereldoorlog I gingen de Vlaamse frontsoldaten van de Ijzer over tot de oprichting van een organisatie, bedoeld om zich tegen achteruitstelling te verdedigen en een positieve actie te voeren op cultureel en moreel gebied, die later zou voortgezet worden. De ruwaard of leider was Adiel de Beukelaere.
Na de vrede werd overgegaan tot de stichting van een politieke partij. Er stond slechts één voornaam punt op het program: de oplossing van het Vlaamse vraagstuk. De modaliteiten daartoe werden nooit officieel geformuleerd, daar de locale groeperingen niet tot een vast geheel samengroeiden. Bestuurlijke scheiding werd voorgestaan en Herman Vos, die toen tot de fractie behoorde, maar later naar het socialisme overging, diende bij de Kamer een wetsvoorstel in, houdende een ontwerp voor het federale statuut van België (zittingsjaar 1930-1931).
De partij miste echter eenheid op confessioneel, binnenlands en buitenlands politiek gebied. Toen, in 1933, het Diets Nationaal Solidarisme (Dinaso) opkwam, viel ze uiteen en werd heringericht tot Vlaams Nationaal Verbond. In de Kamer telde de partij 5 gekozenen in 1919, 4 in 1921, 6 in 1925, ii in 1929 en 8 in 1932.
