Wurtembergs piëtist (Göppingen 6 Mei 1702 - Murrhardt 10 Febr. 1782), was, geestelijk gevoed door Bengel, met neiging tot apocalyptiek en kabbala, vooral thuis in Böhme en Swedenborg maar ook in de Frans-Spaanse mystici (Theresia, Mad. de la Motte Guyon, Fénelon). Hierdoor zocht Oetinger naar een philosophia sacra, waarin hij een parallelisme tussen natuur en genade zou kunnen opbouwen.
In de geest van Lavater was hij overtuigd van het parallelisme tussen lichaam en geest; Christus was voor hem God in het vlees en het heil ook voor de natuur. Nog heden vindt men de sporen van zijn leer in zijn vaderland.Bibl.: Reden nach dem allgemeinen Wahrheitsgefühl, Weinsberger Predigtbuch (1750); Versuch eines bibl. Wörterbuchs (herdr. 1847); Murrhardter Predigtbuch (herdr. 1858); Theologia ex idea vitae deducta (1765; Duits 1852); Swedenborgs und anderer irdische und himmlische Philosophie (1765); Beihilfe zum reinen Schriftverstand (1777); Selbstbiografie, hrsg. v. J. Hamburger (Berlin 1851).
Lit.: E. Ehmann, O.s Leben und Briefe (met bibl., 1859); Sammtl. Predigten (i852-’57); K. A. Auberlen, Die Theosophie O.s (1847); A. Ritschl, Geschichte des Pietismus, III (Bonn 1886); K.
Leese, Von Jacob Böhme zu Schelling (1927); E. Benz, Swedenborg in Deutschland: F. G. O.’s u. I. Kants Auseinandersetzung mit der Person u.
Lehre Swedenborgs (Frankfurt a. M. 1947).
