of, sedert 1928, Angus geheten, graafschap van Midden-Schotland, aan de Noordzee, telt op 2262 km2 (1948): 279 500 inw. Het noordelijk deel, ongeveer de helft van het graafschap beslaande, wordt grotendeels ingenomen door takken van het Grampiangebergte tot aan de grenzen van Aberdeen, hier en daar met veen en heide bedekt en door vruchtbare dalen doorsneden.
Graniet, gneis en glimmerlei zijn de voornaamste gesteenten. Evenwijdig aan de Grampianketen strekt zich verder zuidwaarts het zandsteengebied van de Sidlaw-Hills uit, gedeeltelijk met kegelvormige toppen gekroond, van welke sommige geheel bebouwd zijn. Tussen die beide ligt een gedeelte van het uitgestrekte Strathmoredal, een bijzonder vruchtbaar landschap; tussen de Sidlaw-Hills, de Tay baai (Firth of Tay) en de zee bevindt zich het vierde landschap, een 550 km2 grote vruchtbare kustvlakte. De aanzienlijkste rivieren zijn de Noord- en Zuid-Esk en de Isla. Veel kleine meren zijn ten behoeve van de landbouw drooggemaakt. Het klimaat is in de dalen zacht, doch op de hoogten vochtig en kil. Het bouwland beslaat 40,8 pct van de oppervlakte en levert haver, aardappelen, tarwe, voederbieten en gerst; ook is er veel veeteelt; blijvend grasland neemt slechts 4,7 pct van de oppervlakte in, doch natuurlijke weiden beslaan 45,7 pct. 7 pct van de oppervlakte is bos. Visserij en scheepvaart zijn van belang. De industrie omvat vnl. linnenweverij (vooral in Arbroath, Montrose en Brechin), waarvoor de garens vnl. uit Ierland worden aangevoerd. Een spoorweg loopt door Strathmore en zendt vier takken naar de kust.De hoofdstad Forfar ligt in het Strathmoredal aan de spoorweg, bij een klein meer en telt (1946) 9653 inw. Andere steden zijn Dundee, Arbroath, een stad met (1931) 17 600 inw. en de ruïnes van een 12de-eeuwse Benedictijner abdij, Montrose en Brechin (ca 7000 inw.), een vroegere bisschopszetel met 13de-eeuwse kathedraal. Arbroath (met de Bell Rock vuurtoren) is het Aberbrothok uit het bekende gedicht van Robert Southey.
