Mexicaans dichter (Guadalajara, Mexico, 13 Apr. 1871), had een ruime ontwikkeling en groot oorspronkelijk talent. Hij studeerde medicijnen, is hoogleraar in de fysiologie en in de letteren geweest, was daarna van 1924-1931 gezant te Madrid.
Ondanks zijn druk openbaar leven heeft hij tijd gevonden voor het scheppen van een belangrijk poëtisch oeuvre. Zijn gedichten zijn zeer subjectief; zijn thema’s filosofisch, vaak mystisch. Zijn voornaamste streven gaat uit naar het leren kennen van eigen ziel en daarnaast van de ziel van landschap en dingen in het algemeen. Uit zijn schoonste gedichten klinkt een sfeer van kalmte en berusting.
Zijn eerste bundel Preludios (1903) en de daaropvolgende Lirismos (1907) brachten geen revolutie in de Mexicaanse dichtkunst teweeg. In zijn volgende bundel Silénter (1909) betreedt hij nieuwe paden. Hier openbaart zich de drang van de dichter door stilte en eenzaamheid tot kennis van de natuur te komen. In Los senderos ocultos (De geheime paden, 1911) heeft hij zichzelf gevonden.
Verdiept is des dichters kunst in de volgende verzamelingen: La muerte del cisne (De dood van de zwaan, 1915) en El libro de la fuerza, de la bondady del ensueno (Het boek van de kracht, de goedheid en de droom, 1917). In Parabolas Y otrospoemas is de dichter mysticus geworden. In La palabra del viento (1921) vernieuwt hij de vorm van zijn verzen. Ook in zijn latere bundels El romero alucinado (1923), waarin het probleem van leven en dood op de voorgrond staat, en Las senales furtivas (1925), waarin allerlei thema’s uit zijn vorige bundels terugkomen, toont hij zich een geïnspireerd dichter.
In 1932 werd hij als lid in de Mexicaanse Academie opgenomen en sprak bij die gelegenheid een rede uit over: Algunos aspectos de la lirica mexicana; zijn latere bundels dragen tot titel: Poemas truncos (Geknotte gedichten) (1935), Ausenciay Canto (Afwezigheid en zang) (1937), en El Diluvio de fuego (De vuurvloed) (1938), Poesia 1898-1938 (1940), Poemas 1939-1940 (1940). Gonzalez Martinez is pantheïst. Hij vergoddelijkt de natuur en ziet het goddelijke in het geringste van haar verschijnselen. Zijn sonnet over de zwaan geldt als het manifest van het Post-Modernisme tegen de school van Rubén Darío, is dus een mijlpaal in de Spaans-Amerikaanse letterkunde.
Gonzalez Martinez’ invloed op de jongeren is nog steeds belangrijk.
