of Dugento (lett.: „200”, d.i. de jaren na (duizend en) 200, na 1200) is de Italiaanse benaming voor de 13de eeuw, speciaal kunsthistorisch genomen. Het is met name de eeuw, waarin de Italiaanse letterkunde zich begint te ontwikkelen.
Aanvankelijk is het nog een slaafse navolging van het Provençaals, die zover ging, dat de schrijvers zich van deze vreemde taal bedienden. Naast een meer „geleerde” richting, die vooral op Sicilië aan het hof van keizer Frederik II (1194-1250) bloeide (de Siciliani of Siculi), was er in het Noorden een meer populaire literatuur: vertalingen van de Franse chansons de geste, wegens de sterke inslag van het Venetiaans wel poesia franco-vèneta genoemd. Inmiddels was er echter ook een echte autochthone volkspoëzie, zoals de mystieke literatuur in Umbrië (Franciscus van Assisi en Jacopone da Todi), en daarnaast de bespiegelende dichterschool van Bologna. Allengs ontwikkelde zich bovendien, speciaal te Florence, de met Guido Guinizelli beginnende idealistische liefdeslyriek van de Dolce stil nuovo (zie Dante Alighieri en voorts Italië, taal- en letterkunde.MR H. VAN DEN BERGH
